Er hoeft geen enkel misverstand over te bestaan dat ouderverstoting 100% strafbaar is, met name omdat de wetten en verdragen die hier over gaan toch heel duidelijk zijn. Echter is het in de praktijk vrijwel onmogelijk om dit uitvoerbaar te krijgen. Ik vecht nu al vier jaar hiertegen en eigenlijk ben ik verder dan ooit door gebrek aan ingrijpen door de juiste instanties en gebrek aan handhaving door justitie. 

Tot op de dag van vandaag is het mij echt een raadsel waarom kinderen moedwillig de vernieling in worden geholpen door instanties die er juist zijn om hen te beschermen. Een Raad voor de Kinderbescherming die volledig alle feiten negeert en enkel refereert aan "rust" voor het kind en weigert grondig onderzoek te doen, De rechtbank die mij welleswaar al vele malen in het gelijk heeft gesteld, maar te vaak te terughoudend is om echt dwangmaatregelen op te leggen zoals een dwangsom of wijziging hoofdverblijf. En wat ik nog het ergste bij de rechtbanken vindt, is dat iedere zaak weer op zich staat. Ik ben inmiddels bij mijn 5de rechtszaak en alweer probeert de rechter om mijn ex en mij tot elkaar te brengen wat ik ongelofelijk vindt omdat ik hierdoor 100% zeker ben dat de rechter zich niet verdiept heeft in de 4 eerdere rechtszaken en je maar weer moet afwachten wat de uiteindelijke uitspraak gaat worden. Ook wordt bijna altijd het advies van de Raad voor de Kinderbescherming overgenomen door de rechtbank en we weten inmiddels allemaal hoe de Raad in dit soort zaken staat. De civiele weg kan een lange lijdensweg zijn met vele jaren onzekerheid, stress en heel veel kosten voor alle betrokken partijen. En dat moet dan het belang van het kind dienen.

En is er ook nog de strafrechtelijke weg. Ouderverstoting is immers strafbaar volgens meerdere wetsartikelen die men ook op deze website kan vinden. Ook dit heb ik uiteraard geprobeerd. Ik heb een zeer uitgebreide aangifte ingediend vergezeld met talloze bewijsstukken. En hoewel ze het er over eens waren dat er hier sprake is van "onttrekking aan het ouderlijke gezag", vond men mishandeling in de vorm van ouderverstoting niet bewezen. Ook hier weigert men om op z'n minst eens wat dieper onderzoek te doen en wordt wederom een kind aan haar lot overgelaten. 

En ik ben hier zeker niet een op zichzelf staand geval. Ik ben maar één van ontzettend veel dezelfde verhalen die al jaren genegeerd worden door instanties, justitie en politiek. Gelukkig komt er heel langzaam een kentering en komt er iets meer aandacht voor. Wellicht omdat men toch in begint te zien hoe schadelijk ouderverstoting voor een kind is, nu en vooral ook op lange termijn.

En ik wil ook niemand ontmoedigen met mijn verhaal hierboven. Sterker nog, als ik vier jaren geleden wist wat ik nu wist, zou ik nog steeds hetzelfde gedaan hebben, met alle frustratie, onmacht, verdriet en woede. Want ik geloof dat mijn gevecht op lange termijn iets gaat opleveren voor mij en mijn kind. Voor mezelf sowieso omdat ik me altijd in de spiegel aan kan blijven kijken. Mijn familie, vrienden en bekenden die met mijn verhaal bekend zijn zeggen allemaal hetzelfde. Mario, ik heb nog nooit een vader zo hard voor zijn kind zien vechten en zien doen wat jij hebt gedaan. Jij hebt echt alles geprobeerd. En voor minder had ik het ook niet gedaan. Als het om mijn dochter gaat, is geen enkel gevecht mij te groot. En hoe het straks ook afloopt, ik kan oprecht zeggen....ik heb alles geprobeerd en dat geeft, hoe gek het ook klinkt, een stuk rust in je hoofd. In mijn hoofd spookt nooit de gedachte: "had ik dit maar gedaan, of had ik dat maar geprobeerd. En dat gevoel gun ik ieder ouder die verstoten is, want ik hoef niet uit te leggen dat het gemis van je kind je al kapot kan maken. 

En ik adviseer ook iedereen die hier mee te maken heeft voor zover ieder dit kan om dit gevecht aan te gaan, omdat dit dan ook weer aandacht brengt naar het onderwerp. Hoe meer ouders zich actief tegen het huidige beleid op gaan stellen, des te meer en des te sneller zal er verandering komen.

Dus ook al loop je steeds tegen een ijzeren muur aan......geef nooit op. Voor je zelf niet en voor je kind niet. Doe altijd aangifte van mishandeling, want dit is het ook. Laat je niet wegjagen of gek maken, maar sta op je rechten als ouder. Wees niet bang voor een instantie als de Raad voor de Kinderbescherming. Dit is een organisatie met een achtergesteld gedachtengoed en eis dat ze gedegen onderzoek doen indien dit aan de orde is. Als je het ergens niet mee eens bent, ga in bezwaar. Accepteer niet zomaar alles klakkeloos. Weet je niet hoe, zoek hulp. Neem contact op met mij en ik stuur je in de juiste richting. Of maak gebruik van de "Hulp"  en de "Links" pagina. En het is niet altijd zinloos. Ook ik heb kleine overwinninkjes gehad, maar onthoud heel goed dat de uiteindelijke overwinning de dag is dat je kind eindelijk ziet hoe het echt zit en dan zal alles wat je voor hem of haar hebt gedaan beloond worden. 

"Onze grootste overwinning is niet dat we nooit falen, maar dat we telkens als we struikelen weer opstaan" (Confucius)