Dit zou een vrolijk onderdeel van mijn website moeten zijn, omdat dit toch over het weerzien van je kind gaat. Helaas is niets minder waar. Ondanks dat ik alles zou geven dat ik bezit om nogmaals deze zeer korte contactmomenten te mogen ervaren met mijn dochter, is dit toch een verhaal van complete deceptie. Wat mooie contactmomenten hadden moeten zijn, werden deze volledig verpest door een instantie die volledig besluiteloos is, zich volledig incapabel bewees om alles in goede banen te kunnen leiden, totaal geen ruggengraat had en waar bureaucratie en standaard protocolletjes de boventoon voeren. En dan praat ik niet alleen over de lagere regionen, maar hierin speelde ook een klachtencommissie die totaal geen oog had voor de missstanden die er speelden en een bestuursmedewerker die mij volledig negeerde ook een belangrijke rol in. De Mutsaersstichting. Van alle instanties waar ik mee te maken heb en had, waren zij het ergste om mee te maken.

Het begin...

Mijn BOR verhaal begon op 19 juni 2019. Deze dag diende het (derde) kort geding dat ik tegen mijn ex had aangespannen wegens het niet nakomen van de (gerechtelijke) omgangsregeling. Deze dag was al extra beladen omdat ik niet lang ervoor te horen had gekregen (via de gemeente notabene) dat mijn ex aangifte had gedaan tegen mij wegens seksueel misbruik van mijn eigen dochter. Meer hierover vindt je hier. Hierdoor liep er dus een (voor)onderzoek tegen mij door de OvJ.

Dit was het nieuwe wapen van mijn ex dat ze in de strijd gooide om de hele omgang te frustreren. Haar lijstje werd al behoorlijk lang. Waarschijnlijk was dit nu het ultieme machtswapen van haar omdat ze tijdens het vorige kort geding behoorlijk de wind van voren had gekregen van de rechter en per direct de omgang hervat diende te worden.

De rechter had het lastig. Er lag wederom geen enkel snippertje bewijs op tafel van de beschuldigingen die mijn ex deed. Maar hij kon er niet omheen dat er op dat moment een vooronderzoek tegen mij liep wegens vermeend misbruik. Want stel je voor het was waar geweest, dan stuurt zo'n rechter een kind terug naar een strafbaar feit. En hoewel dit enorm pijnlijk voor me was kon ik de rechter hierin wel begrijpen. Het is niet voor niets dat deze krankzinnige beschuldiging door veel moeders wordt ingezet. Dit is een beschuldiging waar de instanties niet omheen kunnen. De rechter was wel van mening dat ik het recht had om mijn kind te kunnen zien en dat dit ook mogelijk gemaakt moest worden. Hij zat meteen te denken aan een Begeleide OmgangsRegeling. Mijn ex gaf ter zitting aan dat ze hier niet aan wenste mee te werken en toen was de rechter snel klaar. Er werd een BOR2 traject opgelegd met dwangsom voor mijn ex. Als zij zich niet aan de uitspraak zou houden, zou zij €250,- moeten betalen iedere keer dat ze de uitspraak niet nakwam.

Ik had gemengde gevoelens met deze uitspraak. In feite had ik wederom gelijk gekregen van de rechter, echter omdat die beschuldiging tegen mij liep, heeft hij zich (begrijpelijk) ingedekt en zag ik mijn kind nog steeds niet. Later bleek dat op alle fronten niets van deze beschuldiging waar was, maar hierover meer in een ander topic. Helaas was het traject al in gang gezet en dat moest nu ook doorlopen worden.

Tussenverloop

Sommige mensen die zich een beetje ingelezen hebben denken nu...."huh? Mutsaersstichting? Jij had toch BOR2 opgelegd gekregen en de Mutsaersstichting is toch BOR3? Deze mensen hebben volledig gelijk. Echter mijn ex kan zich nooit ergens bij neerleggen en is een complete controlfreak. Zij wil altijd het laatste woord hebben en zo ook hierin. Zij vond dat BOR2 onvoldoende was en het moest meteen het zwaarste weer zijn. BOR3 dus. Ik had serieus zoiets van: "whatever", ik wil gewoon mijn dochter weer zien, ik heb totaal niets te verbergen en al zet je er 100 instanties bij, I do not care. Dus ik heb dit besproken met mijn advocaat en omdat de BOR3 ook nog eens eerder opgestart kon worden dan de BOR2, heeft mijn advocaat meteen een verzoekschrift ingediend bij de rechtbank om de BOR2 om te zetten in een BOR3, omdat alleen de rechter dit kon wijzigen.

Als ik toen al had geweten wat mij te wachten stond had ik meteen al nee gezegd. Je zou denken, het verzoekschrift wordt bij de rechtbank ingediend, de rechter ziet het, wijzigt het, tekent het en er gaat een kopie naar beiden partijen en met uiterlijk 2 weken kan de Mutsaersstichting aan de slag. Wederom......tot dusver de theorie. Nu de praktijk...

De uitspraak was ook op 19 juni 2019. Door de hele discussie van mijn ex en om te kijken welke instantie het snelste starten kon, werd het verzoekschrift pas op 12 Juli ingediend worden bij de rechtbank. Deze stuurde dit op 24 juli weer door naar de Raad van de Kinderbescherming, want de rechtbank wilden ook hierin weer hun advies en na korte navraag bij ons als ouders, gaven zij op 26 juli een positief advies. Dan denk je....een maand....zo lang...? Maar helaas ben ik er nog niet. Er ligt nu een positief advies van de RvdK bij de rechtbank. Op 21 augustus ging ik toch mijn advocaat eens mailen hoe het nou zit. Een advocaat kan de planning van de rechtbank online inzien en toen zij dit deed schrok ze zich rot. De behandeling van dit "simpele" verzoekschrift stond gepland voor 01 oktober!! Gelukkig heb ik een goede advocaat en zij heeft de rechtbank meteen aangeschreven hierover en uiteindelijk had ik het tussenvonnis op 29 augustus in de mail waarmee ik nu naar de Mutsaersstichting kon. Ruim 2 maanden na het oorspronkelijke vonnis. 2 maanden waarin ik mijn dochter niet zag en twee maanden waarin moeder vrolijk door kon gaan met de ouderverstoting.

En voor wie nu denkt.....nou....je hebt de tussenbeschikking. Als de wiedeweerga bellen naar die toko om een afspraak te plannen..... Die komt weer bedrogen uit. Jij hebt namelijk helemaal niets te willen. De Raad van de Kinderbescherming moet jou namelijk aanmelden. En je voelt hem al aankomen.....Er kwam maar geen aanmelding. Op 18 september ben ik maar eens gaan bellen met de RvdK. "Ja ik zie het meneer, wij hadden hem al op 30 augustus binnen. Dan is hij vast administratief blijven liggen. Onze excuses en we sturen hem meteen door". Ze hielden woord en ik kreeg de aanmeldingsbrief de volgende dag binnen. Dit zijn wel van die momenten waar je die persoon helemaal de huid vol wilt schelden en wil vragen of ze eigenlijk wel begrijpen dat je pijn hebt en je kind onwijs mist. Dit zijn ook van die momenten dat je weer gaat beseffen dat het allemaal maar "bedrijven" zijn en zij er geen minuut van wakker liggen dat jij je kind al maanden niet hebt gezien. Dit zijn helaas ook van die momenten dat je toch rustig moet blijven, want iedere actie die je doet wordt genoteerd en kan altijd tegen je gebruikt worden. En de Mutsaersstichting heeft de aanmelding nu en de intake staat al voor 03 oktober, wat kan er nog gebeuren nou...........?!!

De Mutsaersstichting

Op 03 oktober (bijna 6 maanden dat ik mijn dochter voor het laatst had gezien) liep ik in Sweikhuizen (L) Plinthos binnen, een onderdeel van de Mutsaersstichting die deze BOR zou gaan verzorgen. Het eerste wat mij opviel was dat het er krioelde van vrouwen. Nu heb ik helemaal niets tegen vrouwen en ik ben volledig voorstander van emancipatie, maar als vader had ik eigenlijk toch wel meteen het gevoel al met 2-0 achter te staan al. Temeer omdat ik echt letterlijk bij iedere instantie waarmee ik te maken kreeg, ook enkel met dames te doen kreeg. De gemeente, Veilig thuis, hulpverleningsinstanties voor mijn dochter, alleen maar vrouwen. Alleen de rechters waren tot dusver 2 vrouwen en 2 mannen geweest. Ik weet het zou niets uit mogen maken, maar geloof me, als vader zijnde is dit niet prettig. Zeker niet in een land waar de moeder nog steeds bevoorrecht worden als het om kinderen gaat. Maar goed, je hebt niets te willen en kunt alleen maar hopen dat deze twee dames waar ik mee te maken kreeg wel neutraal zijn. Dat was uiteraard wederom een illusie.

Ik had een intake met 2 dames. Een psycholoog en een proces coördinator. Geen idee wat die eerste er bij moest, maar het kon mij ook niets schelen. Waarschijnlijk omdat een BOR3 toch ook vaak met contactherstel te maken heeft waarbij één ouder niet heel erg stabiel is, maar dat is ook maar een wilde gok van mij. Na een korte kennismaking pakte de psycholoog een marker en begon op een whiteboard een tijdlijn uit te zetten over de vervolgprocedure. Toen ik dit een kleine 10 minuten had aangehoord begon mijn bloed al te koken. Het zou nog geruime tijd gaan duren voor ik mijn dochter weer zou zien. Er moest eerst een "omgangsplan" opgesteld worden en dat hield in: Meerdere gesprekken met moeder, meerdere gesprekken met mij, een kennismakingsgesprek met onze dochter, als onze dochter hier behoefte aan had, kon er nog een gesprek en rondleiding volgen (en uiteraard had mijn dochter hier volgens moeder behoefte aan, want ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat die alles aangreep om het te rekken) en dan uiteindelijk zou het eerste omgangsmoment volgen. Uiteraard met ik weet niet hoeveel regeltjes. Ik mocht geen eten of drinken meenemen, ik mocht geen foto van mijn eigen dochter maken, een knuffel alleen als het initiatief vanuit mijn dochter kwam, ik mocht geen cadeautje meenemen en op een gegeven moment mocht ik het nog niet eens over mijn ouders of haar kamertje hebben, want dat was te belastend voor onze dochter. Ik had echt het gevoel dat ik een crimineel was die zijn dochter jaren niet had gezien en haar kwaad had gedaan. En zo werd ik ongeveer ook behandeld. Voor de duidelijkheid nog even.....ik had mijn dochter al maanden niet gezien omdat een moeder dit even had besloten en zelfs nadat moeder een dwangsom van de rechter had gekregen, werd ik zo behandeld. Daar deed de eerste partijdigheid zich al voor. Later kwam ik er achter dat ze niet eens het juiste vonnis hadden en nadat ik ze hierop attendeerde weigerde de Mutsaertsstichting deze alsnog op te vragen. Maar meer hierover vertel ik onder de tab Klacht BOR.

Ik ga niet alles in detail uiteenzetten hier, maar medio november was er nog steeds geen enkele duidelijkheid en had ik mijn dochter nog steeds niet gezien. Er bleven maar gesprekken komen en ik had de dames al meerdere malen aangesproken op het feit dat het allemaal onnodig lang duurt. Iedere keer weer kreeg ik een nietszeggend en politiek correct mailtje terug en ik was het op een gegeven moment zat en heb toen een gesprek aangevraagd met hun leidinggevende. Dit gesprek was tot mijn grote verbazing met een man, maar had met eender wie kunnen zijn. Het gesprek was zeer teleurstellend met een leidinggevende die enkel de beide dames waar ik mee te maken had aan het verdedigen was. Verder verschool hij zich enkel achter regeltjes en protocolletjes en weigerde de zaak van mijn kant uit te bekijken. Deze mening die ik nu vertel werd nog eens bevestigd in de mail die ik een paar dagen later van hem kreeg waar hij nog een aantal nietszeggende antwoorden gaf op een aantal vragen die ik had. Ik had net zo goed geen gesprek kunnen hebben, zo nietszeggend was deze man. En als men naar mij komt met gedegen argumenten en duidelijke gestaafde antwoorden, dan heb je mijn respect en dan accepteer ik dat. Maar dit was niets van dit alles. Na nog wat weken van ergernis werd dan toch ineens duidelijk wanneer het eerste omgangsmoment zou plaatsvinden. Op 30 december 2020. Nou moet je je dat even voorstellen. Mijn intake was op 03 oktober en ik zie mijn dochter voor het eerst weer op 30 december. Complete waanzin en totaal niet in het belang van het kind. Deze stichting heeft zaken veel erger gemaakt dan nodig.

Het eerste omgangsmoment

Voor er het eerste omgangsmoment was, had ik enkel weken terug kennis gemaakt met de omgangsbegeleidster. Zij zou de omgangsmomenten bijwonen en observeren zeg maar. Toen ik haar voor het eerst zag, had ik zoiets van: "you gotta be kidding". Niet dat er iets mis mee was, ze leek mij een aardig meisje, maar dat was ze dan ook. Een meisje dat volgens mij net uit haar stage was gekomen. En ik had meteen zoiets van.....Ga jij de meest belangrijke momenten sinds ruim een jaar tussen vader en kind observeren en vastleggen? Omdat ik altijd heel erg direct ben heb ik haar ook gevraagd of zij wel genoeg ervaring had voor zoiets belangrijks. Zij gaf toen aan dat ze puur daar was om te observeren en letterlijk te noteren wat er gebeurd. Niet om een inhoudelijk oordeel te geven over de situatie. Omdat dat mij grotendeels had gerust gesteld heb ik het geaccepteerd. Niet dat ik volgens mij iets te willen had, zoals bij zo ongeveer alles daar.

En dan het eerste omgangsmoment. Mijn hemel wat was ik nerveus. Hoewel ons laatste weerzien gewoon en normaal was verlopen zou ik mij eigenlijk geen zorgen hoeven te maken, maar ik had mijn dochter meer dan een half jaar niet gezien en die ex van mij is een vreselijk mens. Zij deed onze dochter al enorm mentaal belasten, dus het zou mij niet verbazen als ze dat kleine hoofdje van onze dochter weer vol onzin had gestopt. Toen was toch dan het moment daar. Toen ze binnen kwam zei ze "papa", op een toon waaruit je kon opmaken dat ze mij had gemist. Uiteraard gaven we elkaar een knuffel en we hebben nog even getest of ze nog niet "te zwaar" voor papa was geworden en heb haar even opgetild. De 60 minuten die we hadden waren uiteraard zo om en veel te kort. Het was een leuke omgang. Een meisje dat weer zo blij was dat ze haar vader weer zag. Ze kwam regelmatig op schoot zitten bij mij en dat was ook al alleszeggend. Tot nu toe was het haar moeder nog niet gelukt om haar van mij weg te drijven. Zelfs niet met die vreselijk onzin beschuldiging. Het moment dat het uur om was en ze weer moest gaan was vreselijk. Je dochter weg zien gaan met de omgangsbegeleidster doet immens pijn. En meteen kwam het gevoel van onmacht, woede, verdriet en frustratie weer naar boven. Wat doe ik hier? Hoe is dit nou mogelijk? Hoe ben ik hier in hemelsnaam in verzeild geraakt? En dan hoef je niet lang verder na te denken om weer ontzettend woedend op je ex te zijn. Omdat je ex een paar rare kronkels in haar hoofd heeft en een paar beschuldigingen hardop uitroept mag ik mijn dochter nog maar een uurtje in de twee weken zien. Terwijl je al meerdere malen gelijk hebt gekregen van de rechtbank. Verdriet omdat je weet dat je dochter weer terug gaat naar een moeder die haar mentaal gaat belasten en omdat jij je voornaamste taak als vader niet kan uitoefenen. Het beschermen van je kind. Nee, ik zeg het verkeerd, omdat ik deze taak niet mag uitvoeren door een falend jeugdzorgsysteem die nog altijd teveel naar moeders gericht is. 

Er volgden 6 omgangsmomenten tot maart. In principe iedere 2 weken een uurtje, maar zoals ik al had verwacht had moeder wel altijd iets waardoor veel omgangsmomenten verzet werden of zelfs ingekort werden. Ze had ook de meest uiteenlopende excuses waarbij ze zelfs onze dochter de schuld gaf. De omgang was bijna altijd om 15.45u. De school was om 15.00u uit en de afstand was hooguit 30 minuten rijden en dan neem ik het heel ruim. Maar ze kwamen regelmatig te laat omdat volgens moeder onze dochter altijd treuzelde op school. Uiteraard kon onze dochter niet langer dan 16.45u blijven want ze had altijd wel een afspraak. De Mutsaersstichting vond dat blijkbaar plausibel en heeft moeder hier nooit op aangesproken en heeft dit gewoon geaccepteerd wat ik nog steeds schandalig vind. Maar goed, zij hebben meerdere zaken schandalig afgehandeld, maar dat vertel ik onder de tab klacht BOR. Desalniettemin waren de omgangsmomenten heerlijk en genoot ik van iedere minuut samen met mijn dochter en zij zichtbaar met mij.

De Coronacrisis

In maart werden zoals verwacht de omgangsmomenten opgeschort ivm Corona. In het begin had ik een gesprek met de Mutsaersstichting en tijdens dit gesprek heb ik al aangegeven dat ik zeker weet dat moeder deze periode zal gaan misbruiken om mijn dochter bij me weg te houden. Dat was tenslotte haar grootste doel en tot nu toe had ze alles gedaan om dit te bewerkstelligen, dus deze crisis kwam voor haar op dit gebied als een Godsgeschenk. De Mutsaersstichting toonde zich tijdens deze periode voor ze dit al niet hadden laten blijken een uiterst incapabele regievoerder. Met andere woorden, het ontbrak volledig aan regie. Er volgden enkele weken van "gerommel" waarin continu aan ons als ouders werd gevraagd hoe wij verdere omgang met mijn dochter in gedachten hadden. Videobellen, mailen, op gepaste afstand wandelen....Het was duidelijk dat de Mutsaersstichting zich totaal geen raad wist met de situatie. Ik heb toen meermaals de procescoördinator gezegd dat zij regievoerder zijn en zij een duidelijk standpunt moeten innemen en duidelijke beslissingen moeten nemen. Maar door ons deze ruimte te bieden, was weer koren op de molen van moeder. De omgangsbegeleidster ging op een gegeven moment ook mijn dochter bellen om te peilen wat zij wilde. Videobellen werd geopperd, dat wilde mijn dochter wel. Vijf minuten later begin moeder te appen......nee mijn dochter wilde toch niet. Vonden ze bij de Mutsaersstichting raar, maar werd niets mee gedaan. Mijn dochter zou mailen. Ik heb inderdaad een mailtje gekregen van haar. Eén keer. En zo ging dat maar door. Uiteindelijk heb ik duidelijk aangegeven dat ik onze dochter niet wilde belasten met videobellen omdat zij dit niet op een ongedwongen manier kon doen. Moeder zou gegarandeerd om de hoek van de kamer staan of haar van tevoren dingen hebben ingefluisterd. Mailen was voor nu even goed, maar ook dat is niet meer van de grond gekomen. Waarschijnlijk ook door toedoen van moeder.

Uiteindelijk was de grootste angst voor Corona in het land gezakt en waren er ook duidelijke richtlijnen vanuit het RIVM. Belangrijkste richtlijn toen was: Bij verkoudheidsklachten, blijf thuis. Ook de Mutsaersstichting had nog ergens een onsje "regie" gevonden en een mail naar ons ouders gestuurd dat omgang gewoon plaats kon vinden, mits men zich aan de voorschriften van  het RIVM houdt. En je voelt hem natuurlijk al aankomen. Er werd weer een omgangsdatum gepland, maar moeder melde zich niet lang daarna af. Eerst gaf moeder aan dat ze tot de risicogroepen hoort en niet weg mocht. Haar partner ook en mocht ook niet weg, dus niemand kon onze dochter brengen. Uiteraard hield dit excuus geen stand want er waren genoeg mensen die haar wel konden brengen en het was sowieso de verantwoordelijkheid van moeder om te zorgen dat onze dochter naar het omgangsmoment kon. Een nieuwe datum werd gepland. Toen was onze dochter uiteraard ziek en dat excuus heeft ze twee keer gebruikt. Wel kon onze dochter tijdens haar ziek zijn een afspraak hebben met de hulpverlening en kon ze blijkbaar ook in een koud zwembad zitten, maar ze was te ziek om naar haar vader te kunnen gaan.

Tijdens dit hele gebeuren waarin ook de ene mail van moeder na de andere naar de Mutsaersstichting en naar mij werd gestuurd en constant antwoord van mij eiste, (Ik gaf al een tijdje geen antwoord meer, want het leverde mij en teveel stress op en het had toch geen zin, want het was toch nooit goed bij moeder, wat ik ook schreef) heb ik na bijna drie jaar me ingehouden te hebben een mail naar moeder gestuurd waarin ik duidelijk heb gezegd wat ik van haar vond. Ik heb haar niet uitgescholden, maar ik heb wel even heel duidelijk mijn standpunt duidelijk gemaakt. Alle emoties kwamen op dat moment los en ik had al drie jaar getracht om tot haar door te dringen en om in het belang van onze dochter de strijdbijl te begraven. Ik was veel te naïef en op dat moment moest ik gewoon eens even tegen haar zeggen wat ik van haar rol als moeder tot dusver dacht. Ik wist dat ik hier gezeik mee ging krijgen en ze dit tot het einde der dagen tegen mij zou gaan gebruiken, maar dat kon mij op dat moment niets schelen. 

Dezelfde avond kreeg ik al een mail van haar partner met wat dreigementen en die hij ook heeft ondertekend met "de stiefvader van...", gewoon om mij op stang te jagen waarschijnlijk, maar die vent heb ik altijd genegeerd. Hij is van de allereerste dag alleen maar meegegaan in de waanideeën van mijn ex. En als jij willens en wetens mijn dochter mede mentaal belast, dan ben je net zo erg als mijn ex in mijn ogen. 

Wat ik veel erger vond is dat ik de dag erna een mailtje van mijn dochter kreeg waarin ze zich al behoorlijk tegen mij had gekeerd. Ze was duidelijk boos op mij, want haar moeder had gehuild en ze citeerde zelfs een regel vanuit de mail die ik haar moeder had gestuurd. En toen had ik helemaal zoiets van: Hoeveel bewijs moeten jullie nog hebben om in te zien dat moeder onze dochter met volwassenenproblematiek belast. Er waren al genoeg aanwijzingen, maar dit was zo overduidelijk. De Mutsaersstichting deed hier niets mee. Sprak moeder er niet op aan en het werd niet eens in hun rapport vermeld. Maar van de andere kant..... Waarom zou ik dit ook verwachten? Zij hadden moeder nog geen één keer aangesproken op hun handelen en zij werd vanaf het begin al voorgetrokken. 

Het laatste omgangsmoment

Inmiddels was het laatste omgangsmoment al van 06 maart en op 05 mei kregen wij als ouders een mailtje van de Mutsaersstichting waarin o.a. het volgende stond:

Het laatste face to face contact van "dochter" met vader ligt enkele weken achter ons, 09-03 om precies te zijn,  woensdag 06-05 staat ook een omgang gepland.

Zoals het er nu naar uit ziet zal dit geen face to face contact worden met vader, daar moeder ons heeft laten weten, vanwege gezondheidsredenen niet te kunnen/willen reizen. Ook geeft moeder aan dat "dochter" aangeeft op dit moment niets te willen.

Om de draad weer langzaam op te pakken, en de drempel niet te verhogen, zou ik willen voorstellen dat er op woensdag 06-05 telefonisch contact zal zijn tussen "omgangsbegeleidster" en "dochter", een informatief gesprek om te informeren hoe het met Yara gaat op dit moment.

Tijdens dat gesprek kan "omgangsbegeleidster" met "dochter" ook bespreken om het contactmoment van woensdag met vader via mail te laten verlopen.

Alleen al hieruit blijkt in mijn ogen het totale onvermogen van de Mutsaersstichting om regie te nemen hier. Ze geven zelf aan dat moeder niet kan of zelfs niet wil reizen. Ja....En? Dan blijft moeder toch lekker thuis en dan brengt iemand anders onze dochter. Lijkt me niet zo moeilijk. Ook geeft ze aan dat dochter "niets wil op dit moment". Moeder geeft al jaren aan dat onze dochter niets wil. Ze gebruikt onze dochter tenslotte in haar strijd tegen mij. Dat is de precieze reden waarom we in deze situatie zitten. Maar het feit dat de Mutsaersstichting dit antwoord gewoon accepteert is al veelzeggend. Als mijn dochter niet meer naar school zou willen gaan, zou dit dan ook geaccepteerd worden......nee natuurlijk niet. En de laatste zin spreekt helemaal boekdelen. Ze gaan met mijn dochter "bespreken" hoe de omgang vorm moet gaan krijgen. Ja, toen viel mij niets meer in. Dus dan gaan ze met mijn dochter overleggen hoe en wanneer er omgang moet zijn, terwijl moeder haar van te voren heeft geïnstrueerd en tijdens het gesprek natuurlijk naast onze dochter staat. Dit is voor mij een teken van volledig onvermogen vanuit de Mutsaersstichting om de omgang op de juiste manier te leiden en ik durf zelfs te stellen dat men hier moeder (wederom) bevoorrecht. 

Als men echt daadkracht en regie had willen tonen dan had men in mijn ogen moeten zeggen: "Luister moeder, Zolang men de richtlijnen van het RIVM volgt kan er gewoon face to face contact zijn. Op dit moment belemmer je de omgang, want jullie dochter kan wel fysiek contact hebben met de hulpverlening, maar kennelijk niet met haar vader volgens u. Wij geven u een laatste kans en indien u deze ook weer frustreert, doen wij een melding bij de RvdK met grote kans dat de dwangsom van €250,- die u van de rechtbank opgelegd heeft gekregen uitgevoerd zal worden."

Dan toon je in mijn ogen daadkracht en regie en niet van dat slappe gedoe. Dit heb ik uiteraard ook kenbaar gemaakt aan de Mutsaersstichting. Maar wat verwacht je als respons van een organisatie die niet eens de wil heeft om juiste en relevante informatie op te vragen?

Na wederom een evaluatiegesprek (geen idee, waarom want er had al ruim 2 maanden geen omgang plaats gevonden) was de kogel dan toch eindelijk door de kerk. De Mutsaersstichting had kennelijk ergens nog wat "regie en daadkracht" gevonden en er werd weer een dag ingepland. Dit zou 18 mei zijn, niet wetende nog dat dit zo ongeveer de ergste dag in mijn leven zou worden.

Zoals gewoonlijk was ik weer veel te vroeg. Stel je voor ik zou onderweg een lekke band of pech met de auto krijgen, dan wilde ik nog ruimte hebben om iets te kunnen regelen of desnoods een bus in te springen of in het uiterste geval te voet naar het uurtje met mijn dochter te kunnen gaan. Voor mij was er geen excuus in de wereld waarom ik niet een afspraak met mijn dochter zou kunnen halen. 

Ik was toch best gespannen. In de afgelopen maanden is duidelijk geworden dat moeder zich heel erg met de regie van de omgang heeft bemoeit en ook is gebleken dat zij onze dochter belast heeft met volwassenenzaken. Toen mijn dochter was gearriveerd kwam de omgangsbegeleidster de ruimte binnen waar ik zat te wachten. "Je dochter wil graag buiten afspreken", zei ze. Dit vond ik heel erg vreemd, want dit zou voor het eerst zijn. Maar goed, geen probleem dacht ik en ik ging ook naar buiten. Eenmaal buiten zag ik aan mijn dochter dat er iets niet klopte. Ze wilde een stukje lopen en omwille van de richtlijnen van het RIVM hielden we 1,5m afstand. Maar het leek alsof ze mij constant aan het peilen was. Ze liep een stukje voor mij en keek constant om. Ze zei geen woord en van dat vrolijke uitbundige meisje van alle andere omgangsmomenten was niets meer overgebleven.  

Tien minuten later zat ik weer in het kamertje waar normaliter de omgang zou plaats vinden. Ik was helemaal verdoofd. Wat was er in hemelsnaam zojuist gebeurd? Flarden schoten door mijn hoofd. Ik zag mijn dochter wegrennen. Een flits later zag ik de omgangsbegeleidster achter mijn dochter aanrennen. Dit kon niet waar zijn.....had mijn dochter zojuist echt tegen mij gezegd dat ik aan haar heb gezeten....? Ik keek om mij heen of ik ook wel echt bij de Mutsaersstichting was. Ik zag de troosteloze ruimte met de grote ramen en de deur naar het zijkamertje dat open stond waar een paar speeltjes stonden die gebruikt werden om de omgang wat leuker te maken voor de kinderen. Ik voelde een traan opkomen en voordat ik het wist was ik keihard aan het huilen. Ik kon het gewoon niet geloven. Mijn eigen dochter beschuldigde mij van iets wat nooit is gebeurd. Ik was helemaal kapot, ik was gebroken. Op dit moment had mijn ex gewonnen. Het was haar eindelijk gelukt. De 8 weken dat ik mijn dochter niet heb kunnen zien door de coronacrisis waren door mijn ex volledig benut om onze dochter nu dan echt volledig tegen mij op te zetten. Ik begon nog harder te huilen. Ongelofelijke woede probeerde wanhopig meester te worden van mijn verdriet, maar dit was op dat moment simpelweg te groot. Daar en toen had ik echt voor het eerst het vreselijke gevoel dat ik mijn dochter voorgoed kwijt was. Daar en op dat moment hadden mijn ex en de instanties gewonnen. Daar en op dat moment......

Ik was zo in trance bijna dat ik niet door had dat de omgangbegeleidster na ongeveer 45 minuten de ruimte binnen was gekomen. "Hoe gaat het met je" vroeg ze. "Wat denk je zelf", gaf ik als antwoord. Ik betrapte mij erop dat mijn verdriet plaats maakte voor woede. Ik dacht op dat moment: "ik heb echt geen zin nu om met jou te praten". Ze stelde mij een paar vragen en ik gaf kort antwoord. Op een gegeven moment stond ik op en zei tegen haar: "Ik ga naar huis". Maar gaat het wel met je? Ik moet wel zeker weten dat je veilig thuis komt. Ik weet nog dat ik mij heel erg stoorde aan deze vragen. Kennelijk is bij de Mutsaersstichting een vader meteen instabiel wanneer hij een "shock" moment meemaakt. Als zij zich het afgelopen jaar ook wat meer zorgen om onze dochter hadden gemaakt, dan was dit wellicht niet eens gebeurd. Ik heb toen uit ergernis tegen haar gezegd: "Dat is mijn probleem, niet dat van jullie", en ben vertrokken.

Beëindiging BOR3

Dat de Mutsaertsstichting wederom geen daadkracht toonde, bleek wel uit het feit dat ik de dag na de laatste omgang gebeld werd door de procescoördinator met de vraag hoe het met me ging en de vraag hoe nu verder. Als het aan de Mutsaersstichting had gelegen, zou er weer een nieuwe omgang ingepland worden. Ik was nog steeds van slag van gisteren, maar ik heb gezegd dat ik er nog eens goed over na zou denken.

Uiteindelijk heb ik na heel veel wikken en wegen en veel slapeloze nachten besloten om zelf de BOR stop te zetten. Veel mensen vroegen of ik dit wel echt zou doen en ik wist dat dit meteen door mijn ex gebruikt zou gaan worden waar ze maar kon. Ook tijdens de laatste rechtszaak. Maar wat zij er uiteraard nooit bij verteld is waarom ik de BOR zelf heb stopgezet, welke ik hieronder zal uitleggen.

Ik heb de BOR zelf stopgezet om twee redenen. Allereerst vind ik dat een kind zorgeloos en ongedwongen beide ouders moet kunnen bezoeken. Doordat mijn ex onze dochter volledig mentaal heeft belast en onze dochter hierdoor een volledig verkeerd beeld van haar vader heeft en haar vader momenteel zelfs niet eens wil zien daardoor, ben ik van mening dat zij niet meer ongedwongen haar vader kan zien. En hoe graag ik mijn dochter ook wil zien, wil ik dat ze zorgeloos is en door haar moeder is ze dat al lang niet meer. Ik ga mijn dochter niet dwingen om mij te moeten zien, ook al heb ik hier recht op en ook al heeft ze een volledig verkeerd beeld van haar vader. In mijn ogen ga je zaken alleen maar erger maken als je iemand gaat dwingen en dat wilde ik niet.

Ten tweede zou op het moment dat de BOR zou stoppen een nieuw onderzoek starten door de Raad voor de Kinderbescherming. Een onderzoek waar ik al maanden, zo niet al een jaar om het bedelen was bij de Raad. Ik was al zo lang om een hernieuwd onderzoek aan het smeken waarbij ze echt alles tot de bodem zouden gaan onderzoeken, zo ook wij als ouders. Dan zou in mijn ogen eindelijk eens naar boven komen waar moeder in hemelsnaam mee bezig was en is. 

Twee in mijn ogen zeer gegronde redenen om de BOR mijnerzijds te beëindigen en uiteraard heb ik deze beslissing zorgvuldig besproken met mijn advocaat, de Mutsaersstichting en de gemeente. En allemaal steunden ze mij volledig in deze beslissing.

Het eindrapport

Wie mijn uitvoerig verhaal over de Mutsaersstichting heeft gelezen, zal het niet verbazen dat het eindrapport van geen kanten klopte en zeer politiek correct was. Er waren dingen verdraaid, zaken die de Mutsaersstichting fout had gedaan waren niet vermeld en de hele verslaglegging was gewoon niet objectief. Zo werd er enorm ingezoomd op het vermeende seksueel misbruik, maar werd totaal niet de uitkomst van alle onderzoeken vermeld waaruit bleek dat ik volledig onschuldig was. Daarnaast werden bijvoorbeeld maar een paar regeltjes gewijd aan 6 volledige omgangsmomenten die superleuk verliepen met mijn dochter. En zo heb ik nog een aantal voorbeelden. Omdat ik, nu ik een tijdje in deze hoek (ouderverstoting) zit, krijg je zo links en rechts wat meer mee van andere mensen die ervaringen hebben met de Mutsaersstichting en hier wordt je niet bepaald vrolijk van. Het is in mijn ogen daarom dan ook niets meer dan een zeer onkundige en arrogante onderneming, die het belang van het kind en het bevorderen van het contact totaal niet bovenaan hun lijstje hebben staan. Als ze een zaak hebben met een vader (of moeder) die zeer gewillig ja en amen zegt en hun protocolletjes netjes opvolgt, dat vinden ze geweldig, maar als je een ouder bent die mondig is en wantoestanden aankaart (zoals ik), daar kunnen ze totaal niet mee omgaan. Ik zal daarom dan ook op een andere pagina uitvoerig mijn klacht tegen de Mutsaersstichting beschrijven. Uiteraard heb ik wel een 4 pagina tellende reactie op dit rapport gestuurd. Je moet altijd een reactie terug sturen waar je niet over eens bent, dit moeten ze namelijk aan het bestaande rapport hechten en komt zodoende dan ook bij alle betreffende instanties terecht. In mijn geval was dit de Raad voor de Kinderbescherming. Doe je dit namelijk niet, dan gaan ze er vanuit dat je akkoord bent met dit rapport.